Perilla

Nazwa naukowa: Perilla frutescens (L.) Britt.
Nazwy zwyczajowe: Aka-jiso (czerwona perilla), Ao-jiso (zielona perilla), Befsztyk, chińska bazylia, Dlggae, koreańska perilla, Nga-Mon, Perilla, Perilla mint, Purple mint, Purple perilla, Shiso, Wild Coleus, Zisu

Przejrzane pod kątem medycznymprzez Drugs.com. Ostatnia aktualizacja: 1 listopada 2022 r.

Przegląd kliniczny

Używać

Liście pachnotki zwyczajnej (Pachnotki zwyczajnej) były stosowane w leczeniu różnych schorzeń w medycynie chińskiej, jako dodatek do potraw azjatyckich oraz jako potencjalne antidotum na zatrucia pokarmowe. Wyciągi z liści wykazują właściwości antyoksydacyjne, przeciwalergiczne, przeciwzapalne, przeciwdepresyjne, przeciwzapalne, przeciwzapalne i dermatologiczne. Brakuje jednak danych z badań klinicznych, które mogłyby zalecić stosowanie pachnotki zwyczajnej w jakimkolwiek wskazaniu.

Dawkowanie

Brakuje danych z badań klinicznych, które uzasadniałyby konkretne zalecenia dotyczące dawkowania. W badaniach klinicznych badano różne preparaty i schematy dawkowania. Szczegółowe wskazania znajdują się w części „Zastosowania i farmakologia”.

Przeciwwskazania

Przeciwwskazania nie zostały określone.

Ciąża/Laktacja

Unikać stosowania. Brak informacji dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności w okresie ciąży i karmienia piersią.

Interakcje

Brak dobrze udokumentowanych informacji.

Działania niepożądane

Olejek perilla może powodować zapalenie skóry.

Toksykologia

Brak danych.

Rodzina naukowa

• Lamiaceae (mięta)

Botanika

Perilla to jednoroczna roślina zielna pochodząca z Azji Wschodniej i zadomowiona w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, szczególnie w półcienistych, wilgotnych lasach. Roślina ma ciemnofioletowe, kwadratowe łodygi i czerwonofioletowe liście. Liście są jajowate, owłosione i ogonkowe, z pofalowanymi lub kręconymi brzegami; niektóre bardzo duże, czerwone liście przypominają plaster surowej wołowiny, stąd potoczna nazwa „roślina wołowa”. Drobne, rurkowate kwiaty wyrastają na długich kłosach, które wyrastają z kątów liści między lipcem a październikiem. Roślina ma silny zapach, czasami określany jako miętowy.Książę 2002,USDA 2022)

Historia

Liście i nasiona pachnotki zwyczajnej są powszechnie spożywane w Azji. W Japonii liście pachnotki zwyczajnej (nazywane „soją”) są używane jako dodatek do surowych dań rybnych, służąc zarówno jako przyprawa, jak i antidotum na ewentualne zatrucia pokarmowe. Z nasion wytwarza się olej jadalny, który jest wykorzystywany w komercyjnych procesach produkcyjnych do produkcji lakierów, barwników i tuszy. Suszone liście mają wiele zastosowań w chińskiej medycynie ziołowej, w tym w leczeniu chorób układu oddechowego (np. astmy, kaszlu, przeziębień), jako środek rozkurczowy, wywoływanie pocenia, łagodzenie nudności i udaru słonecznego.

Chemia

Liście pachnotki zwyczajnej dostarczają około 0,2% delikatnie pachnącego olejku eterycznego o zróżnicowanym składzie, obejmującego węglowodory, alkohole, aldehydy, ketony i furan. Nasiona mają stałą zawartość oleju wynoszącą około 40%, z dużą zawartością nienasyconych kwasów tłuszczowych, głównie kwasu alfa-linolenowego. Roślina zawiera również pseudotaniny i przeciwutleniacze typowe dla rodziny miętowatych. Barwnik antocyjanowy, chlorek perillaniny, odpowiada za czerwono-fioletowe zabarwienie niektórych odmian. Zidentyfikowano kilka różnych chemotypów. W najczęściej uprawianym chemotypie głównym składnikiem jest perillaldehyd, z mniejszymi ilościami limonenu, linalolu, beta-kariofilenu, mentolu, alfa-pinenu, perillenu i elemycyny. Oksym aldehydu pachnotki zwyczajnej (perillartin) jest podobno 2000 razy słodszy od cukru i jest stosowany w Japonii jako sztuczny słodzik. Inne związki o potencjalnym znaczeniu komercyjnym to cytral, związek o przyjemnym cytrynowym zapachu; rosefuran, stosowany w przemyśle perfumeryjnym; oraz proste fenylopropanoidy cenne dla przemysłu farmaceutycznego. Z pachnotki zwyczajnej wyizolowano również kwasy rozmarynowy, ferulowy, kawowy i tormentowy oraz luteolinę, apigeninę i katechinę, a także długołańcuchowe polikozanole, które są istotne w agregacji płytek krwi. Wysoka zawartość mirystyny ​​sprawia, że ​​niektóre chemotypy są toksyczne; ketony (np. keton pachnotki zwyczajnej, izoegomaketon) występujące w innych chemotypach są silnymi pneumotoksynami. Do identyfikacji składników chemicznych wykorzystano wysokosprawną chromatografię cieczową, chromatografię gazową i cienkowarstwową.