Perilla

Nazwa naukowa: Perilla frutescens (L.) Britt.
Nazwy zwyczajowe: Aka-jiso (perilla czerwona), Ao-jiso (perilla zielona), Befsztyk roślinny, Bazylia chińska, Dlggae, Perilla koreańska, Nga-Mon, Perilla, Perilla mint, Purple mint, Purple perilla, Shiso, Dziki Coleus, Zisu

Sprawdzony medycznieprzez Drugs.com. Ostatnia aktualizacja: 1 listopada 2022 r.

Przegląd kliniczny

Używać

W medycynie chińskiej liście pachnotki stosowano w leczeniu różnych schorzeń, jako dodatek do kuchni azjatyckiej i jako potencjalne antidotum na zatrucia pokarmowe. Ekstrakty z liści wykazały właściwości przeciwutleniające, przeciwalergiczne, przeciwzapalne, przeciwdepresyjne, GI i dermatologiczne. Brakuje jednak danych z badań klinicznych, które zalecałyby stosowanie perilli w jakimkolwiek wskazaniu.

Dozowanie

Brakuje danych z badań klinicznych potwierdzających szczegółowe zalecenia dotyczące dawkowania. W badaniach klinicznych badano różne preparaty i schematy dawkowania. Patrz szczegółowe wskazania w części Zastosowania i Farmakologia.

Przeciwwskazania

Przeciwwskazania nie zostały zidentyfikowane.

Ciąża/laktacja

Unikaj używania. Brakuje informacji dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku w czasie ciąży i laktacji.

Interakcje

Żadne nie jest dobrze udokumentowane.

Reakcje niepożądane

Olejek perilla może powodować zapalenie skóry.

Toksykologia

Brak danych.

Rodzina naukowa

• Lamiaceae (mięta)

Botanika

Perilla to jednoroczne zioło występujące we wschodniej Azji i zadomowione w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, szczególnie w półcienistych, wilgotnych lasach. Roślina ma ciemnofioletowe, kwadratowe łodygi i czerwono-fioletowe liście. Liście są jajowate, owłosione i petiolowane, z potarganymi lub kręconymi krawędziami; niektóre bardzo duże czerwone liście przypominają kawałek surowej wołowiny, stąd potoczna nazwa „roślina wołowa”. Małe, rurkowate kwiaty wyrastają na długich kolcach, które wyrastają z kątów liści od lipca do października. Roślina ma silny zapach, czasami określany jako miętowy.(Książę 2002,USDA 2022)

Historia

Liście i nasiona pachnotki są powszechnie spożywane w Azji. W Japonii liście pachnotki (nazywane „soją”) stosuje się jako dodatek do dań z surowych ryb, służąc zarówno jako dodatek smakowy, jak i antidotum na możliwe zatrucia pokarmowe. Z nasion wyciska się olej jadalny, który wykorzystuje się w komercyjnych procesach produkcyjnych lakierów, barwników i tuszy. Suszone liście mają wiele zastosowań w chińskiej medycynie ziołowej, w tym w leczeniu chorób układu oddechowego (np. astmy, kaszlu, przeziębienia), jako środek przeciwskurczowy, wywołujący pocenie się, łagodzący nudności i łagodzący udar słoneczny

Chemia

Liście pachnotki dają około 0,2% delikatnie pachnącego olejku eterycznego, który ma bardzo zróżnicowany skład i zawiera węglowodory, alkohole, aldehydy, ketony i furan. Nasiona charakteryzują się stałą zawartością oleju wynoszącą około 40%, z dużą zawartością nienasyconych kwasów tłuszczowych, głównie kwasu alfa-linolenowego. Roślina zawiera także pseudotaniny i przeciwutleniacze typowe dla rodziny miętowych. Za czerwono-fioletowe zabarwienie niektórych odmian odpowiada pigment antocyjaninowy, chlorek perillaniny. Zidentyfikowano kilka różnych chemotypów. W najczęściej uprawianym chemotypie głównym składnikiem jest aldehyd perilla, z mniejszą ilością limonenu, linaloolu, beta-kariofilenu, mentolu, alfa-pinenu, perillenu i elemicyny. Według doniesień oksym aldehydu perilla (perillartin) jest 2000 razy słodszy od cukru i jest stosowany w Japonii jako sztuczny słodzik. Inne związki o potencjalnym znaczeniu komercyjnym obejmują cytral, związek o przyjemnym zapachu cytryny; różofuran stosowany w przemyśle perfumeryjnym; i proste fenylopropanoidy cenne dla przemysłu farmaceutycznego. Z pachnotki wyizolowano także kwasy rozmarynowy, ferulowy, kawowy i dręczynowy oraz luteolinę, apigeninę i katechinę, a także długołańcuchowe polikozanole istotne w agregacji płytek krwi. Wysoka zawartość mirystyny ​​powoduje, że niektóre chemotypy są toksyczne; ketony (np. keton perilla, izoegomaketon) występujące w innych chemotypach są silnymi pneumotoksynami. Do identyfikacji składników chemicznych stosowano wysokosprawną chromatografię cieczową, chromatografię gazową i chromatografię cienkowarstwową.